[CUT :: Naturism #yumark]
มาร์คตาเบิกโพลง ในขณะที่ตากล้องหนุ่มไม่มีทีท่าเดือดร้อนอะไรและยังคงฝากรอยไปตามผิวขาว ๆ ของมาร์คอย่างเพลิดเพลิน
"อ่ะ...คะ..คือ..อ๊ะ..ว่า....กำลัง...ทะ...ทำงานอยู่..ครับ..." เสียงของมาร์คดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคล้ายกับว่ากำลังไขกุญแจ ไม่ได้ จะให้มีใครมาเห็นพวกเขาในสภาพนี้ไม่ได้ !!
"อ้าว...หรอครับ แล้วอีกเยอะมั้ยครับนั่น" แจ๊คสันถามอย่างใสซื่อ
"อืม...เดี๋ยวเสร็จแล้วกูเอาฟิล์มไปให้เองแหละ มึงไปทำงานอื่นเถอะ" ในที่สุดยูคยอมก็ละริมฝีปากออกมาพูดสักที
แจ๊คสันได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ สงสัยเคลียร์กันได้แล้วล่ะ มั้ง……
"เออ...โอเค ๆ งั้นกูไปทำงานต่อนะเว่ย ดูแลคุณมาร์คด้วยนะ" แล้วแจ๊คสันก็เดินจากไป…
"ได้เลย จะดูแลอย่างใกล้ชิดเลยล่ะ" ยูคยอมตอบเบา ๆ แต่เน้นหนัก ๆ คำว่าใกล้ชิด ให้ได้ยินกันสองคนกับนายแบบที่นั่งหน้าตูมอยู่
"ประสาท...คนบ้า...ลุกขึ้นไปเดี๋ยวนี้นะ" มาร์คโวยวาย เมื่อสภาพของตนมันล่อแหลมเหลือเกิน ก็นะ...นอนหงายให้ตากล้องหนุ่มปากหมามาลามเลียร่างกายอยู่ได้
"ยังเมคอัพไม่เสร็จเลย คุณนายแบบ" ยูคยอมตอบเสียงทุ้มพลางไล่สายตาไปยังเรือนร่างที่เปลือยเปล่าน่าหลงใหลของคนตรงหน้าอย่างจาบจ้วง
"ไม่ต้องมาเมคอัพอะไรแล้ว แล้วอย่างงี้งานมันจะเสร็จมั้ยห้ะ ฉะ..ฉัน...มะ...ไม่..มีเวลา...อ๊ะ...หยุดนะ" ไม่ต้องรอให้เมาร์คพูดอะไรอีก ยูคยอมก็จัดการเปลี่ยนเสียงโวยวายนั้นให้เป็นเสียงอื่นที่ฟังแล้วรื่นหูกว่ากันเยอะแทน
"นี่ผมก็กำลังทำงานอยู่ไง รับรองน่า ว่าคุณจะได้รูปที่สวยที่สุดเท่าที่เคยถ่ายมาเลย" แล้วยูคยอมก็จัดการถอดเสื้อผ้าที่เป็นสิ่งปิดกั้นของตนเองออก ก่อนจะลงไปนอนทาบทับบนตัวร่างบางเพื่อไม่ให้ขยับเขยื้อนไปไหน
"มะ..ไม่..อยะ..อย่านะ..อ๊ะ...อ่ะ" มาร์คร้องห้ามเสียงสั่นแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่ออีกฝ่ายรุกรานร่างกายของเค้าด้วยบางสิ่งบางอย่างที่เค้าไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
"จะ..เจ็บ...อื้อ...เอาออกไป...อื้อ..นะ" เสียงขอร้องของร่างบางไม่ได้ทำให้อีกคนยุติการกระทำเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้าม กลับทำมันอย่างตั้งอกตั้งใจและรุนแรงด้วยซ้ำ
"..อืม..อย่าเกร็งสิ....อืออ..หาย..ใจ..เข้า..ลึก ๆ..นะ...ช้า ๆ...อย่างนั้น..แหละ...ดี..มาก...อือ.." ยูคยอมค่อย ๆ ขยับเพราะสงสาร ดูท่าร่างบางคงจะเจ็บจริง ๆ ไอ้ท่าทีกร้านโลกของนายแบบนู้ดผู้นี้คงเป็นแค่เปลือกที่สร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองจากสภาพแวดล้อมของวงการนี้เท่านั้น
"มะ..ไม่..ไม่เอา..อึก..จะ..เจ็บ...ฮึก" มาร์คน้ำตารินเพราะความปวดหนึบจากการกระทำของยูคยอม ปากก็พูดปฏิเสธ แต่ร่างกายที่บอบบางของตนนั้นดูจะตอบสนองกับคน ๆ นี้ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยด้วยซ้ำ
“อีกนิดนะ...อือ...คนดี...” เสียงปลอบประโลมกับจูบที่อ่อนหวานค่อย ๆ บรรเทาความเจ็บแสบของมาร์คได้เป็นอย่างดี ร่างบางเพียงแต่หลับตาพริ้มน้ำตาซึมอยู่เท่านั้น
“อ๊ะ...อึก...อื้อ...ห๊ะ...อ๊า”เสียงครางไม่เป็นภาษาของนายแบบขี้วีนเร้าอารมณ์ของยูคยอมเป็นอย่างมาก ให้ความรู้สึกที่อยากแกล้ง อยากข่มเหงให้อีกฝ่ายร้องครางอยู่ข้างใต้ อยากให้ร่างบางอยู่ข้าง ๆ ให้เค้าได้แกล้งอย่างนี้ตลอดไป
และแล้วทั้งคู่ก็มาถึงฝั่ง ไฟราคะที่โหมกระหน่ำเมื่อสักครู่ได้ดับลงไปแล้ว คงเหลือแต่เพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของร่างบอบบางที่นั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่เท่านั้น….
อ่านต่อที่ http://writer.dek-d.com/rabbitenen/story/viewlongc.php?id=1494696&chapter=2
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น